OVER ONS

"Work until you no longer have to introduce yourself"

Heeyy allemaal, welkom op mijn blog. Wat leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn stukje internet. Ik zal mijzelf, mijn gezin en mijn blog eens even aan jullie voorstellen.

Biografie

Op 12 september 1996 kwam ik ter wereld. Niet geheel zoals verwacht want ik had een jongen moeten wezen, jammer genoeg voor mijn ouders ben ik mijn fluit ergens in die buik van mijn moeder verloren en moesten ze dus binnen no time een meisjes naam verzinnen. Ze noemde mij Robin, vernoemd naar mijn vader, Rob. Of de naam bij mij past? Ja zeker! Vroeger was ik een stoer meisje, halve kerel kon je mij ook best noemen. Ik was altijd erg druk, aanwezig, vriendelijk, behulpzaam en tja ik weet niet wat ik verder nog over mijzelf moet zeggen. Ik heb 5 jaar over het vmbo-t gedaan om vervolgens een stomme opleiding tot verkoopspecialist te gaan volgen. Iets wat ik met gemak heb gehaald met maar 20 procent aanwezigheid. School had ik namelijk een hekel aan. Ik had een leuke baan die ik uiteindelijk inruilde voor een andere baan. Op 19 jarige leeftijd veranderde mijn losbandige leventje voorgoed!

Ik was 19 en had een uitstrijkje gehad bij de huisarts, ik bleek pap2 te hebben en moest een halfjaar stoppen met anticonceptie en dan weer een uitstrijkje om te kijken of er iets was veranderd. Mijn cyclus was zo onregelmatig dat ik meer wel ongesteld was dan niet. Een maand later was ik zwanger. Ik heb heel erg zitten huilen, ik had al die weken zoveel bloed verloren, hoe kon ik ineens zwanger zijn? Dom en naïef natuurlijk! Ik had net een nieuwe baan, liep er de benen onder mijn lijf vandaan en zag mijzelf daar nog wel assistent filiaal manager worden. Stond op iedere afdeling, opende en sloot de winkel zelf en stuurde daarbij ook het personeel aan, terwijl ik gewoon caissière was. Ik kondigde mijn zwangerschap vrijwel direct aan bij mijn baas en kreeg direct te horen dat hij mijn contract niet ging verlengen. Volgens hem functioneerde ik niet.. Rond de 20 weken kreeg ik bekkeninstabiliteit en vroeg ik om aangepast werk, helaas kreeg ik dit niet en besloot mijn baas het mij alleen maar moeilijker te maken, op die manier ben ik uiteindelijk in de ziektewet beland.

Op 21 oktober 2016 werd mijn oudste trots geboren, Renee. Ik was verliefd en in de wolken. Mijn bevalling was me redelijk zwaar gevallen, Renee werd snel bij mij weg gehaald omdat ze meconium had binnen gehad en erg knorde. De 16 jarige die mijn doos 3 uur lang heeft staan hechten staat nog altijd op mijn netvlies. Na Renee haar geboorte heb ik een tijd in een rolstoel gezeten, ik kon gewoon niet lopen, zitten, staan of pijnloos liggen. Ik bracht de dagen door op een bed in de woonkamer. Ik kon mijn baby nauwelijks verzorgen en heb haar zelfs maar 1 keer kunnen badderen. Maar ik genoot van haar en voor ik het wist was ze alweer een jaar.

Op vakantie in Egypte leerde ik Ahmed kennen. Ik was opslag verliefd en nadat ik voor hem ben terug gegaan hebben wij in januari 2018 een relatie gekregen. Ik reisde wat af naar Egypte en genoot ontzettend van de tijd die wij daar hadden. op 6 oktober 2018 zijn wij getrouwd. (Ons trouw avontuur vind je hier terug op de blog, mocht je willen lachen!)

13 maart 2019 werd onze prachtige dochter Sofia geboren. Ahmed en ik hadden elkaar al sinds het trouwen niet meer gezien, ik heb een rechtzaak en alles gehad om hem bij de bevalling te kunnen krijgen maar helaas is dat niet gelukt. Het was een enorme rollercoaster en ik ben in deze periode ook overspannen geraakt. Sofia was prachtig, wel huilde ze veel, dronk ze moeilijk en spuugde ze bijna al haar flessen uit. Ik vond het zwaar, maar was ook druk bezig met onze reis naar Egypte plannen.

In mei vlogen we dan eindelijk naar Egypte, Ahmed en ik zagen elkaar eindelijk weer na 6 maanden, maar het aller belangrijkste was dat hij voor het eerst onze dochter zag. Gelukkig kreeg hij zijn visum om naar Nederland te komen en dus reisde wij als gezin in juni terug naar Nederland.

2 maanden verzamelde wij papieren en foto's om vervolgens bij de IND chavez aan te vragen. Ahmed kreeg een stempel in zijn paspoort en begon met werken. We moesten 6 maanden wachten op de beslissing op zijn verblijfsvergunning. Na 6 maanden kwam het verlossende woord en kon hij zijn verblijfskaart ophalen. Er viel een last van onze schouders, papa mocht blijven.

En toen had ik zo'n staafje in mijn arm, misselijk dat ik was, ik kon het niet meer binnen houden. Ik klaagde er op los bij mijn moeder. Toen ik met mijn moeder en oma ging winkelen had ik er weer zo een las van en die betwijfelde of het wel door die hormonen van dat staafje kwamen. Voor hun gemoedstoestand besloot ik op een McDonalds toilet een zwangerschapstest te doen. 2 DIKKE LIJNEN. Nou die mcdonalds heb ik maar laten staan en eenmaal thuis gaf ik Ahmed een cadeautje. Een baby pakje, sokjes en de test. Hij was blij en ik nog altijd een beetje in shock. HOE DAN?
Mijn staafje werd verwijderd, een echo werd gemaakt en zo bleek ik al 8 weken ver te zijn. Ik had net te horen gekregen dat ik tante zou worden omdat mijn broertje en schoonzusje hun eerste kindje verwachtten. Ik vond het gewoon moeilijk om te zeggen dat ook ik zwanger was. Ik gunde haar namelijk alle aandacht, de volle 100 procent en nu kwam ik ook weer aan dat ik zwanger was.
Gelukkig vond ze het leuk, vooral omdat we maar een week schelen met elkaar en we beiden jongetjes krijgen.

Ahmed besloot uiteindelijk voor zichzelf te beginnen als zzp'er. Zo kon hij ons allen een betere toekomst geven en hadden we ook meer kans op woonruimte. Zijn werk loopt prima, alleen de woonruimte blijkt een grotere opgave dan verwacht. Wij hopen dat we op niet al te lange termijn nog een eigen plekje kunnen vinden.

op 9 september 2020 ben ik uitgerekend van onze eerste zoon, ons derde kindje. De zwangerschap is zwaar, maar uiteindelijk is het dat allemaal waard! Binnenkort zal ik hier weer een kleine update geven!

De Blog

Ik ben deze blog ooit begonnen om vooral voor mijzelf te schrijven. Zo kon ik dingen beter onthouden, terug lezen en van na genieten. Ook kunnen mijn kinderen later terug lezen hoe het voor ons is geweest en hoe wij alles bereikt hebben. Mijn blog is voornamelijk lifestyle. Ik vind dit namelijk het fijnst om over te schrijven. Het is persoonlijk, open en ik denk dat het mensen dichter bij elkaar kan brengen. Zodra ik een verhaal vertel heb ik vaak mensen die mij contacten met vragen omdat ze op dat moment in diezelfde situatie zitten als ik toen zat, deze mensen help ik dan vervolgens. Soms wilt iemand ook gewoon even zijn verhaal delen en zijn hart luchten en ik vind het dan altijd prettig om dat luisterende oor te bieden. En soms tja... dan heb je rot reacties, maar gelukkig doen mij die niets! In de toekomst hoop ik naast mijn persoonlijke verhalen ook nog andere dingen te schrijven. Ik ben gek op interieur, gek op goedkoop shoppen en goedkope kleding, gek op reizen maar toch het meest op mijn gezin. Wie weet lees je over een paar jaar dus veel meer verhalen en misschien ook wel een stuk minder drama. Dat hoop ik dan althans haha!

Heel veel lees plezier en vergeet vooral geen reacties achter te laten!