EEN NIEUWE VISUM AANVRAAG

12 mei stapte hij de bus in. Opweg naar de ambassade voor de zoveelste visum aanvraag. Op 13 mei, 8.26 stond zijn afspraak gepland. Met een boekwerk aan foto's en papieren ging hij vol goede moed naar binnen. Dit keer moest het goedkomen!

Bij de ambassade werd hij nu goed geholpen en waren ze ook erg vriendelijk. Beter dan wat we elke keer aantroffen bij een vfs kantoor. Na een half uur daar te hebben gezeten stond hij weer buiten. Vlug haasten om nog snel zijn vliegtuig te halen zodat hij weer optijd bij ons kon zijn.

Vanaf toen begon het wachten. Elke dag zat ik met stress. Zoveel spanning dat ik mijn emoties niet goed in de hand kon houden. Het wachten duurde lang. Terwijl de dagen toch snel gingen.

Na 15 dagen wachten kregen we het mailtje dat zijn paspoort klaar lag. Vanaf dat moment draaide mijn maag om. Het was zover. Zijn paspoort was klaar. Niet wetende of hij zijn visum had vertrok hij gister avond weer met de bus naar Caïro. Maar toen hij er vanochtend om 08.00 stond was zijn paspoort nog niet klaar. Hij moest dus nog even wachten.

Na een uur te hebben zitten zweten belde hij dan eindelijk. Hij had zijn paspoort in zijn hand, maar hij keek niet blij. Weer draaide mijn maag om... Was het afgewezen?

Maar toen hield hij zijn geopende paspoort omhoog en zag ik een prachtig gekleurde sticker zitten. YESSS EINDELIJK! Hij had zijn visum. Mijn man, papa, hij gaat mee naar huis. Eindelijk gaan we nu een gezin zijn.

Mijn glimlach van oor tot oor is niet meer van mijn gezicht af te vegen. Zo voelt echte blijdschap dus. Nadat ik mijn familie het goede nieuws vertelde barsten ze allemaal in tranen uit. Tranen van geluk. Geluk dat nu een keer aan onze zeide staat.

Voor nu gaan wij even genieten van het feit dat papa mee naar huis gaat. Daarna komt ons nieuwe avontuur wel weer. Namelijk de chavez aanvraag! Maar dat komt later wel!