Ik belde de huisartsenpost en stond er op dat mijn kind per direct werd nagekeken. Mijn vader reed ons naar het ziekenhuis waar Ahmed ons al stond op te wachten. We waren snel aan de beurt en hadden dit keer een vrij jonge arts.
Zo een dokter die wel even verder kijkt dan de standaard oortjes kijken en longetjes luisteren. Nee deze dokter besloot om maar even een bloed testje te doen om haar ontstekingswaardes te checken.
Deze bleken erg hoog en dus konden wij direct door naar het ziekenhuis in Nieuwegein.
Daar lag ze dan, mijn kleine meisje. Na een lange nacht vol onderzoeken kreeg ze een kamertje aangewezen, artsen die haar in de gaten hielden en wij die moesten zorgen dat ze niet verder zou uitdrogen dan dat ze al was. De temperatuur daalde niet, de antibiotica deed wel zijn werk, de bloeduitslagen gaven ondanks de werkende antibiotica toch aan dat de ontstekingswaardes in haar bloed toch nog hoog waren. Ze wilde dus kijken of ze niet misschien ook een blaasontsteking had. Dit betekende dat we dus urine moesten opvangen. Om dit mogelijk te maken moest ze heel veel drinken omdat ze al een poos niet had geplast. Drinken wilde ze niet en dus wilde ze overwegen om een zonde aan te brengen. Gelukkig hoefde dit uiteindelijk niet omdat ik toch voldoende vocht kon toedienen bij haar en ze weer beetjes begon te plassen.
Het opvangen van urine was helaas geen groot succes. Na heel veel pogingen kregen we het niet voor elkaar om urine op te vangen, hierop besloten de artsen met een katheter urine uit haar blaas te halen zodat ze dit konden gaan nakijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten