Ik had van te voren bij ieder gesprek en in mijn bevalplan aangegeven dat ik pijnmedicatie wilde. Het begon met een ruggenprik, toen liever een morfine pompje en uiteindelijk besloot ik dat ik absoluut geen pijnmedicatie wilde. Ik wilde mijn eigen verloskundige erbij en alles moest ineens op de meest natuurlijk mogelijke manier.
Daar stonden we dan met ons koffertje bij de balie. We werden naar de kamer gebracht en daar moesten we wachten tot mijn verloskundige er ook was. Ook zij was natuurlijk perfect op tijd en dus konden we gaan "beginnen". Er werd uitgelegd hoe het in zijn werk ging. Vliezen prikken, 4 uur afwachten en anders weeopwekkers. Maar aangezien het de derde was gingen we er vanuit dat het ook wel eens erg snel kon gaan.
Ik mocht gaan liggen om mijn vliezen te breken. Na die lekkere golf helder vruchtwater begon het wachten. Er werd nog even een bal naar binnen gerold en toen gingen de verloskundigen er na een half uur vandoor. Wachten en het jezelf zo comfortabel mogelijk maken. Ik liep wat heen en weer, hobbelde wat op die bal en deed mijn best om de weeën een beetje op te wekken.
Na 2 uur wachten begonnen de weeën actief te komen en besloten we om de verloskundige maar te bellen. Ze kwam direct richting het ziekenhuis. Al gauw kwamen mijn weeën om de minuut en was er nog nauwelijks tijd over om te puffen. Ik had mijzelf inmiddels helemaal in mijzelf gekeerd. In mijn bubbel pufte ik rustig de weeën weg. Ik was kalm en stil. Gefocust op mijn lijf en op mijn baby. Ik kon dit!
De druk op mijn bekken werd mij te veel. De weeën waren heftig en volgde elkaar zo snel op. Ik raakte lichtelijk in paniek waardoor ik de controle over mijn ademhaling verloor. Ik kon het niet meer. Ik moest pijnstilling! Toen ze mij van de douche naar het bed wilde helpen waren ze bang dat ik mijn baby er halve wegen uit zou floepen. Gelukkig was dat niet het geval, mijn bekken deed gewoon te veel pijn.
Voordat ik pijnstilling kon krijgen moest ik eerst 30 minuten aan de ctg. Ik probeerde mijzelf weer in die bubbel te keren. De 30 minuten waren zo voorbij, nu alleen nog de ontsluiting checken en dan krijg ik eindelijk pijnstilling vertelde ik mijzelf.
Pers eens zachtjes vroeg ze me. Terwijl ik deed wat ze zei drukte ze het laatste randje weg. Ik had volledige ontsluiting en dus geen pijnstilling meer voor mij. Wel een enorme persdrang. Ondanks dat het baby nummer 3 was had ik dat gevoel nog nooit ervaren. Ik besloot om op handen en knieën te gaan zitten. Zo kon ik mijn bekken het meest sparen.
Na 2 stille bevallingen waarbij ik gewoon geen geluid maakte wist ik niet wat mij dit keer overkwam. Oerkreet naar oerkreet kwamen eruit. Echt ik heb geschreeuwd mensen! Ik perste en voelde gewoon hoe hij steeds meer zakte, hoe zijn hoofdje stond en uiteindelijk hoe ik dat kleine wezen eruit poepte. Toen zijn hoofdje geboren was liet mijn lijf me weer in de steek. Maar dit keer wist ik dat ik gewoon moest persen en dat deed ik ook.
En daar was hij dan, mijn mooie mannetje. Adam. Na 11 minuten persen en 3 uurtjes weeën, kwam hij gezond ter wereld.
Hij werd heerlijk bij me gelegd, direct liet ik hem aan de borst drinken en zelfs dat deed meneer uitstekend. Mijn eerste keer borstvoeding. Ik had al een aardige voorraad opgebouwd waardoor zijn papa hem ook nog kon voeden in het ziekenhuis.
Na 2 rampbevallingen had ik nu eindelijk de bevalling waar ik op hoopte.
Hoelang duurde jullie bevalling?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten