BE READY FOR THE DRAMA

Hoogzwanger, het ene kwaaltje na het andere kwaaltje. Mijn hele lijf doet pijn en ik weet vaak niet meer waar ik het zoeken moet. Mijn enorme buik zit me steeds meer in de weg, mijn vingers voelen aan als worsten en mijn hormonen hebben de controle overgenomen. Boos, huilen en lachen, ik kan het allemaal tegelijk. Het is lastig, vooral met 2 kinderen die al je energie wegzuigen. Geestelijk ben ik uitgeput en soms  wens ik mijzelf wel eens weg van alles. Rust, complete rust.

Het ene probleem volgt het andere probleem op. Denk je ergens vanaf te zijn, komt het net zo hard weer terug. Ik weet vaak niet meer hoe ik hier mee om moet gaan. Ik wil rust, genieten. Want wat is dat, genieten? De hele dag ben ik druk met mijn kids. Een poging tot opvoeden. Maar luisteren doen ze niet, naar niks. Mijn lontje wordt steeds korter, iets wat ik echt niet wil. Ik ben moe, uitgeput! Of het aan mijn kinderen ligt? Nee, vast niet.

Ik heb vaak nergens zin in en steeds meer moeite om mijn bed uit te komen. Dat is vrij lastig als je kindjes hebt natuurlijk. Toch doe ik mijn best en ga ik er iedere ochtend vol goede moed tegen aan. Eventjes lijkt het dan goed te gaan, schijn bedriegt. Na een tijdje zijn die lieverds alweer druk aan het ruzie maken om speelgoed, loopt de kleinste met al het glaswerk door de kamer of wordt gewoon het halve huis afgebroken. Ik kijk toe met mijn koffie in mijn hand en af en toe waarschuw ik hier en daar. Nou niet echt het beste om te doen natuurlijk, ik moet veel eerder ingrijpen!

Zodra we gaan aankleden begint het drama met de oudste. Ze denkt namelijk dat ze oud genoeg is om zelf te beslissen wat ze aan kan trekken. Die vlieger gaat helaas niet op en dus krijgen wij samen een flinke discussie. Natuurlijk mag ze een beetje mee beslissen maar ik ga niet akkoord met een gele trui op een rode rok! De kleinste is helemaal een drama. Het uitkleden gaat uitstekend, maar de kleding moet natuurlijk ook weer aangetrokken worden. De luier is een drama en ik raak al helemaal in paniek zodra ze begint te krijsen. Overstrekken, omdraaien, half opstaan, trappen, huilen en ga zo maar door, je krijgt die luier maar nauwelijks om. Na 15 minuten veeg ik de zweetdruppels van mijn voorhoofd en een paar tranen uit mijn ogen omdat ik eindelijk die luier om heb. Ik geef haar daarna maar even de tijd om bij te komen voordat ik verder ga met de rest. 100 stukken speelgoed, telefoon, billendoekjes, ik probeer haar met alles om te kopen zodat ik haar ondergoed kan aantrekken,  helaas lijkt het weer alsof je een rode doek voor een stier houdt en die vervolgens moet gaan temmen. Al hijgend door de kamer weet ik op verschillende plekken de rest van haar kleding aan te doen. Klaar! Uitgeput en geen zin meer in de rest van de dag.

Mijn kinderen zijn aangekleed en nu kan ik eindelijk wat aan mijzelf doen. Zodra ik probeer een shirt over mijn hoofd te trekken hebben ze mijn halve kast alweer leeg gehaald, de kamer half afgebroken of staan ze weer een partij ruzie te maken over een blokje waar er wel 20 van liggen. Zodra ik klaar ben ren ik nog net niet naar beneden om mijn kinderen voor de tv te zetten. Niet dat ze dan rustig zitten hoor. Althans de oudste wel, de jongste niet, die gaat gewoon door met muiten.

Na zo een ochtend heb ik al nergens geen zin meer in. Als ik dan toch besluit wat te gaan doen, dan ga ik meestal naar de winkels. Tot ik mij vandaag besefte dat ik daar absoluut niet goed aan doe! Hoe blij ik mijzelf ook even voel zodra ik wat gekocht heb, zo verschrikkelijk voel ik me als ik weer achter mijn kind aan moet rennen, ze een mega woede-uitbarsting krijgt, niet meer in de kinderwagen te krijgen is en ga zo maar door. Bezweet en overspannen lopen we dan door dat winkelcentrum te banjeren om de laatste nodige dingen te halen. 

Blij om thuis te zijn, ergens waar niet alle ogen op ons gericht zijn of dat mensen ons van mijlen ver kunnen ruiken.

Tijdens het eten gaat het vaak gewoon door. De  1 wil een filmpje, de ander zelf eten, alles zit vol, dit lus ik niet, dat wil ik niet, ik wil drinken, ik wil niet eten en ik kan nog wel 100 dingen opnoemen. Ik houd mijzelf voor dat dit een fase is en ooit wel weer over gaat. Dat ik nauwelijks eet is wel een dingetje. Mijn eten is namelijk standaard koud, ik heb geen eetlust meer of ik er ben er gewoon zo klaar mee dat ik stop met eten. Maar wat ben ik blij dat mijn man ze in de douche doet en klaar maakt voor bed. Vandaag heb ik het weer eens zelf gedaan en echt het ochtend ritueel herhaalde zich! De 1 moet een prinsessen rok over haar pyjama en de ander wilt gewoon niet aangekleed worden…  Zodra het tijd is voor bed begin ik tot rust te komen. Lekker haartjes kammen, tandjes poetsen, ik lees nog even een verhaaltje voor en dan zeg ik mijn schatjes gedag. Slaaplekker en tot morgen! Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen, wat ik hiermee bedoel lees je in mijn volgende blog!