YESS, eindelijk is het zover. We gaan een reis boeken naar Egypte. Toen mijn man 2 jaar geleden naar hier kwam had ik nooit verwacht dat we 2 jaar later pas terug zouden keren naar Egypte. In deze 2 jaar is er zo mega veel gebeurt, de tijd is voorbij gevlogen en we hebben ons leven nog niet eens op de rit. Ik had nooit verwacht dat het zo zwaar ging wezen.
Toen mijn man naar Nederland kwam hadden wij wel een ander
beeld voor ogen dan dat het uiteindelijk is geworden. We zagen onszelf als
onverwoestbaar en dat onze relatie alles aan kon. Dat we op 1 lijn zouden
liggen en dat alles ons voor de wind zou gaan. Echter bleek dit niet zo. Onze
levens verschilde enorm, de verwachtingen, opvoeding van kinderen etc. alles
was anders. Eindeloze discussies, ruzies en vele tranen hebben we doorstaan. We
konden geen eigen woning vinden, iets waarvan ik dacht dat dit super simpel zou
zijn als hij eenmaal hier was. Toen ook nog corona om de hoek kwam kijken werd
het alleen nog maar erger. Het leven werd saai, een vreselijke sleur en al die
barsten die je dan nog moest proberen te lijmen, het was vreselijk.
Zwangerschap nummer 3, totaal ongepland. Het liep gewoon allemaal niet zoals we
het voor ogen hadden. Zwaar deprimerend.
Inmiddels zijn we 2 jaar verder, 2 jaar hier in Nederland.
Onze relatie heeft een extreme deuk opgelopen, iets waar we samen hard aan
zullen moeten werken. Een huis zou ons goed doen, maar dit is een kwestie van
afwachten… We proberen er af en toe dus maar tussen uit te vluchten, even
alleen met ons eigen gezin, iets wat soms ook nodig is. We hebben onszelf de
vraag gesteld of dit is wat wij willen, of wij samen verder zouden kunnen, dat
we deze enorme deuk weer glad kunnen strijken of dat we toch de handdoek in de
ring zouden moeten gooien.
We kunnen niet zonder elkaar. Houden van iemand betekent ook
dat je soms water bij de wijn moet doen. En wij hebben dus behoorlijk wat
concessies moeten doen. Uiteindelijk hebben wij daar beide vrede mee, wat een
ander daar van denkt of vind dat maakt ons verder vrij weinig uit. Uiteindelijk
gaat het om ons geluk en dat van onze kinderen!
Inmiddels hebben we dus besloten een vakantie te boeken naar Egypte. Mijn man heeft behoefte aan zijn eigen cultuur,
eten en het belangrijkste, zijn familie! Onze kinderen kennen mijn
schoonfamilie ook niet. Sofia was 2 maanden oud toen ze mijn schoonmoeder en
schoonzus voor het eerst en laatst zag. Adam is zelfs nog nooit in Egypte
geweest! Ook ik kijk hier erg naar uit. Egypte voelt voor mij ook als thuiskomen.
Ik kijk er dus erg naar uit om er weer even tussen uit te zijn, te genieten van
het mooie weer, de heerlijke cultuur, mijn schoonfamilie en natuurlijk al het
moois wat het land te bieden heeft.
Ook hebben wij nog geweldige plannen voor als we in Egypte
zijn, hier vertel ik jullie later meer over!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten